Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. Was er niets te schrijven dan? Jazeker wel! Genoeg. Maar op de één of andere manier wilde het niet lukken om alles wat in mijn hoofd zit op papier te krijgen.
Het was veel en heftig de afgelopen maanden. Eerst de stress en spanning van het niet weten wat Corona nu precies deed. Van de ene op de andere dag de deuren van de verpleeghuizen dicht. Die avond staat in mijn geheugen gegrift. Familieleden die nog in huis waren liepen geslagen de deur uit.
“Zou mijn vader, moeder, echtgenote, broer, zus me nog wel kennen als we over twee weken weer mogen komen?”
Wat liep het anders. Die twee weken werden er veel meer. Ruim 3 maanden bleven de deuren van de locaties dicht voor bezoek.
Vandaag bij de koffieautomaat sprak ik een verzorgende. Ze vroeg zich af hoe het toch kon dat ze zo moe was. “Ik lijk wel een oud wijf, snap niet hoe dat kan”.
Verbaasd keek ik haar aan. “Dat meen je niet” zei ik. Heb je echt geen idee? “Ik zou het oprecht niet weten” was haar antwoord.
En ze is niet de enige. Om mij heen hoor ik veel mensen klagen over vermoeidheid. Zelf heb ik er ook last van. Het is een vermoeidheid die niet overgaat met een nachtje goed slapen of een avond vroeg naar bed. Het is een mentale vermoeidheid. Alsof het na al die weken “aan” staan, nu tijd is om even “uit” te gaan.
De locatie waar ik de afgelopen maanden mocht werken is niet getroffen door Corona besmettingen. Gelukkig niet. Maar het idee dat de stress daarom bij de medewerkers minder was bestrijd ik ten zeerste.
Ook deze medewerkers hebben onder enorme stress hun werk gedaan. Hebben onmogelijke gesprekken moeten voeren. Hebben weken aan een stuk in een film gezeten waar ze helemaal niet wilden zijn. Beslissingen moeten nemen die ze in hun stoutste dromen nooit bedacht hadden. Zorg geleverd onder omstandigheden die niet denkbaar waren. Met veel minder ondersteuning en hulp dan normaal.
Maar met elkaar hebben ze het voor elkaar gekregen om de zorg te blijven verlenen. De saamhorigheid was enorm. Oplossingsgericht denken? De teams deden niet anders. Steeds werd er gekeken naar wat er wél kon in plaats van naar wat er niet kon. Steeds met het belang van de bewoner voor ogen. Niets was teveel. Samen maakten ze er het beste van.
Soms werd het teveel. Was de emotie niet meer tegen te houden. Vloeiden er tranen, werd er gescholden, botsten ideeën. Maar telkens weer kwamen ze er met elkaar uit. Steeds weer gingen de schouders eronder, kwam de lach terug en gingen ze door.
En nu mogen de deuren weer open. Mag het bezoek weer binnen. Zijn de vrijwilligers weer welkom. Ruikt het in de hal weer naar shampoo en haarlak omdat ook de kapster weer van de partij is. Komt er uit het restaurant het vertrouwde geroezemoes van bewoners en bezoek aan de koffie of een borreltje. Gelach klinkt door de gangen. Bewoners lopen stralend rond, blij dat ze weer samen mogen zijn met familie en vrienden.
En de medewerkers? Die moeten weer wennen aan het feit dat bewoners niet meer alleen van hen afhankelijk zijn. Wennen aan minder bewoners op de afdeling omdat familie hen ophaalt voor een wandeling, een bezoekje aan de tuin of het winkelcentrum.
Gelukkig is het vakantietijd en mogen deze kanjers even een paar weken uitblazen. Even niet de zorg voor anderen. Even tijd voor gezin, familie en vrienden. En tijd voor jezelf. Tijd om terug te kijken op de afgelopen maanden. Om dingen te verwerken, te reflecteren, om zaken een plek te geven.
Ga je binnenkort op vakantie? Geniet ervan, laat los, tank bij en zorg goed voor jezelf. Je hebt het verdient!
Fijne vakantie!
‘Kennis van zaken én het vermogen om te managen’, zei één van mijn coachees in de zorg over mijn aanpak. Om daaraan te blijven voldoen, dook ik in een volgende leergang. Want uitgeleerd? Ben je gek! Dus, hoe ga je om met conflicten en stagnaties in samenwerkingen? Waar gaat het mis in veelgebruikte oplossingen? En vooral: wat is het alternatief? Ik besloot mijn manier van training en coaching nóg meer waarde mee te geven door mezelf onder te dompelen in het bad van systeeminterventies. Hoe, wat en waarom? Ik neem je mee!
Meer tijd een aandacht voor de bewoners: hoe dan? Kwaliteitsverpleegkundige, een hype of een blijvertje? “Een nieuwe collega! Wat leuk! Maar kwaliteitsverpleegkundige? Wat doet die dan?.” Komt bekend voor wellicht, hé? De functie kwaliteitsverpleegkundige zien we steeds vaker toegevoegd worden aan onze zorgteams. Een functie die eraan bij moet dragen om nog beter aan het Kwaliteitskader te kunnen voldoen.
De bezetting en ‘Het Rooster’ Als je wat blogs en de pagina’s op mijn website hebt gelezen, denk je vast: ‘Daar komt ze weer met dat rooster!’. Tja, die bezettingsperikelen vormen nou eenmaal een rode draad door de problematiek die ik binnen zorgteams tegen kom.